Hajnowska Dwunastka - fotorelacja

Tuż przed startem Hajnowskiej Dwunastki,
z moim najwierniejszym kibicem

Kiedy zapisywałam się na Hajnowską Dwunastkę, wiedziałam, że w ten sam weekend odbędzie się Biegnij Warszawo, i że nijak się tych dwóch startów nie uda pogodzić. Zresztą, po chwili zawahania, uznałam bieg po Puszczy Białowieskiej za znacznie bardziej atrakcyjny niż kolejne zmagania z asfaltem Warszawy. W przygotowania do niego udało mi się wciągnąć męża a chwilę później także znajomych, zakochanych w okolicach Białowieży. Kilka dni później mieliśmy już zarezerwowane noclegi niedaleko Hajnówki, trwały ustalenia, kto ugotuje żurek a kto upiecze golonkę :-) I to się nazywa turystyka biegowa!
Sobotni poranek przed biegiem przywitał nas lekkim przymrozkiem, ale także pięknym, jesiennym słońcem i bezchmurnym niebem. Start zaplanowano na samo południe, temperatura poszybowała do ok. 15 stopni - idealne warunki do biegania.
Biuro zawodów mieściło się tuż obok stacji wąskotorowej kolejki leśnej - trudno o bardziej urokliwe miejsce. Pakiet startowy odebrałam bez stania w kolejce a jego zawartość naprawdę mnie zaskoczyła. Imienny numer, ekologiczne gadżety od Nadleśnictwa Hajnówka, talony na piwo, wejście do parku wodnego i na imprezę integracyjną - organizatorzy pomyśleli o najdrobniejszych szczegółach.
Najbardziej urzekł mnie jednak lokalny koloryt imprezy - stragany z rękodziełem, domowymi nalewkami czy ręcznie robionymi słodyczami. Próżno szukać takiej atmosfery na masowych biegach ulicznych. Nie zabrakło również atrakcji dla dzieci biegaczy, dzięki czemu mój synek spokojnie dotrwał do mojego powrotu z trasy. No właśnie - trasy. Nie znalazłam przed biegiem żadnej informacji o jej profilu. Mogłam się tylko domyślać, że wrócą wspomnienia ze szkolnych biegów przełajowych.

Na starcie ustawiło się 114 zawodników, w tym tylko 15 kobiet. Stawkę otwierał quad wskazujący drogę a zamykał...husky, ponoć weteran tego typu imprez. Pierwsze i ostatnie kilkaset metrów wyścigu to droga przez bardzo nierówną łąkę, z koleinami i dość wysoką trawą. O skręcenie nogi nie było trudno. Później już tylko malownicze, leśne dukty z licznymi atrakcjami - długie podbiegi, wystające konary, piach i żwir. Bieg był bardzo szybki - chwilę po starcie oglądałam już większość pleców współzawodników. Na trzecim kilometrze wyprzedziłam kilka osób, które najwyraźniej zaczęły za szybko. Sama zresztą byłam przerażona swoim tempem (5:30) - obawiałam się, że nie pociągnę tak długo ze względu na zróżnicowanie terenu. Szczęśliwie, myliłam się a najszybciej pobiegłam 9-ty kilometr.Po pokonaniu 2/3 trasy klęłam, na czym świat stoi, zadając klasyczne pytanie biegacza wykończonego "po co mi to???" Wtedy pojawił się mój anioł stróż z klubu Pędziwiatr Białystok. Myślałam, że mnie wyprzedzi i pomknie dalej, tymczasem zrównał ze mną krok i tam w tandemie pokonaliśmy ostatnie kilometry. I chyba tylko dzięki temu nie odpuściłam, walczyłam do końca i z pięknym finiszem wbiegłam na metę, gdy zegar pokazywał 1:04:14. Przy okazji zrobiłam nową życiówkę na 10km (54:17) i zakochałam się w biegach terenowych.

Na mecie czekały banany, woda i multiwitamina (wow) a kolega z Białegostoku podziękował mi za podwiezienie do końca biegu w równym tempie. Niech żyje honor biegaczy!

Umordowałam się okrutnie, było bardzo ciężko, ale już rozglądam się za kolejnym terenowym startem.

P.S. Wyniki biegu (z czasami netto i brutto) wisiały na płocie, gdy szłam się przebrać po biegu. Ależ tempo!

 

ostatnie metry - mój kompan z Białegostoku odpuścił :-(

radość z życiówki i pokonania własnych słabości
była ogromna