9. Półmaraton Warszawski - relacja

Wczoraj wieczorem dosłownie padłam na twarz. Zaledwie trzy godziny snu, zmiana czasu a później 2 godziny, 8 minut i 41 sekund biegu po najpiękniejszych miejscach w Warszawie. Biegu, którego nie mogłam się doczekać a stres przed nim przerósł moje oczekiwania...

Właściwie, to nie wiem, czym się tak denerwowałam, ale czułam się co najmniej jak przed egzaminami wstępnymi na studia. Wykręcało mi żołądek na lewą stronę a na sen pomogłyby chyba tylko leki na receptę.
Pobudka o 6 rano, czyli 5:00 według czasu zimowego. Na termometrze lekko poniżej zera, ale i tak nie wierzę, że pobiegnę w chłodzie. Szybki rzut oka na zawartość worka z logo sponsora: pas z żelami, numer startowy, agrafki, chip do pomiaru czasu, banan na przed startem, chusteczki higieniczne, izotonik, szczotka do włosów, suchy szampon, okulary przeciwsłoneczne, ubranie na zmianę, pomadka ochronna, drobne na bilet, telefon z Endomondo - ufffff, jestem przygotowana. Śniadanie mistrzów weszło gładko, bułka z dżemem truskawkowym i kawa to mój sprawdzony zestaw. Nie wiem, czy poradziłabym sobie z tortillą z masłem orzechowym i bananem Olgi :) 

śniadanie mistrzów :)

z kolegami z Klubu Biegacza Orange

nawadniam się przed startem

W podróży na Stadion Narodowy towarzyszyła mi siostra, moja najwierniejsza kibicka. Na miejscu szybkie zdjęcie z kolegami z Klubu Biegacza Orange, trochę pogadaliśmy, później depozyt, kolejka do toi-toi....ależ szybko minął ten czas do startu! Naprawdę musiałam się przeciskać między zawodnikami, żeby dotrzeć do właściwej strefy. Właściwej, czyli której? Z planem łamania 2h żegnałam się od dłuższego czasu, ale na miejscu nie mogłam znaleźć zająca z czasem pomiędzy 2:00 a 2:20. I już miałam się podczepić pod tego szybszego, gdy ujrzałam baloniki na 2:10. I całe szczęście, bo biec 21 km w tempie średnim 5:41 na pewno bym nie dała rady. Optymalnie byłoby pewnie złapać kogoś, kto leciał na 2:05, ale to wiem dzisiaj.
Nigdy nie biegłam z pacemakerem. Nigdy też nie biegłam wśród ponad 11 tysięcy innych amatorów tego sportu. I nie sądziłam, że to może być trudne. A jednak... Przez pierwsze kilka kilometrów nie dało się biec w pobliżu tego sympatycznego pana z buffem na głowie. W ogóle nie dało się biec swoim tempem. Co chwila musiałam kogoś omijać, hamować, zdarzyło mi się też niestety nadepnąć komuś na piętę (poszkodowanych najmocniej przepraszam). Nadążanie za zającem kosztowało mnie coraz więcej energii i nerwów, w pewnym momencie odpuściłam sobie. Przecież niczego nie musiałam. Poza tym złapała mnie kolka (towarzyszyła mi przez jakieś 10 km....) i robiło się nieznośnie gorąco. Te 3 kilometry wzdłuż Wisły były koszmarne. Ktoś kiedyś napisał, że tam zawsze wieje wiatr w plecy - nie czułam ani podmuchu. Słońce dosłownie prażyło, całe szczęście, że założyłam okulary. Tunel był namiastką raju, a śpiewający tam młodzi ludzie dali mi niezłego kopa. Kolka jednak nie odpuszczała, w okolicach 12-tego kilometra chciałam zadzwonić do męża, żeby zabrał mnie z tego piekiełka. Dopiero później przeczytałam, że właśnie tu pojawia się pierwszy kryzys na połówce. Byłam jednak ciekawa alejek w Łazienkach i podbiegu na Agrykoli i postanowiłam zostać :) Alejki niczego sobie a tuż przed osławionym wzniesieniem dogoniłam swoją grupę na 2:10. Świńskim truchtem a momentami chodem sportowym pokonaliśmy Agrykolę, która w mojej ocenie była znacznie łatwiejsza niż Belwederska w Samsung Irena Women's Run. No i nie wiadomo kiedy do mety zostało tylko 5 km. Nie wiem, czy to zasługa żelu energetycznego o smaku karmelu i solonego masła, ale dostałam skrzydeł. Pędziłam przez Most Poniatowskiego niesiona dopingiem kibiców, zostawiając zająca jakieś 2 minuty za sobą. Cieszyłam się jak dziecko, gdy zobaczyłam tabliczkę "1000 metrów, tylko 4 zakręty", dłużyły się one jednak okrutnie. Stopy paliły, w gardle suchość, nie wiem, skąd wzięłam siły na ostrzejszy finisz. Za linią mety dosłownie się rozbeczałam i pochlipując głośno człapałam za tłumem. Czułam, że moje łydki dosłownie kamienieją, ale DUMA mnie rozpierała. Zastanawiałam się, jakim sposobem maratończycy pokonują kolejne 21 kilometrów...

Z posiłku regeneracyjnego nie skorzystałam - kolejki skutecznie mnie zniechęciły. Chwyciłam tylko jabłko - zimne i baaardzo słodkie, pycha. W przebieralni zrobiłam się na bóstwo (chusteczki do pupy dla niemowląt i suchy szampon wymiatają) i z medalem na szyi udałam się na zasłużony odpoczynek.
Dziś myślę o Koronie Półmaratonów Polskich :)

I jak tu nie biegać? Recenzja książki Beaty Sadowskiej

Już dawno nie przeczytałam tak szybko książki. Właściwie to już nie pamiętam kiedy jakiś tytuł wzbudził moje zainteresowanie tak bardzo, jak debiut Beaty Sadowskiej. I naprawdę nie mogę sobie przypomnieć, żeby podczas lektury czegokolwiek łzy ciekły mi po twarzy ciurkiem....

w jednym z wywiadów B. Sadowska powiedziała,
że w jej książce najlepsze są zaokrąglone rogi ;-)

Bo ta książka to przede wszystkim emocje. Być może to ja po urodzeniu dziecka zrobiłam się bardzo ckliwa, ale mnie historie w niej zawarte zwyczajnie wzruszają. Tak samo jak nie mogę powstrzymać łez, gdy oglądam relacje z biegów autorstwa MarathonFilm, nawet jeśli nie brałam w nich udziału. Autorka przywołuje wspomnienia z najróżniejszych biegowych imprez, w których rzeczywiście jest coś z magii. Nigdy nie zapomnę swojego pierwszego masowego biegu (to był Samsung Irena Women's Run na 5 km). Najpierw pozytywny stres i niedowierzanie, że stoję na linii startu najprawdziwszych amatorskich zawodów a do walki zagrzewają Irena Szewińska i Przemysław Babiarz. Później uczucie, że unoszę się nad ziemią - tak lekko się biegło pierwsze kilometry. W końcu potyczka z samą sobą na koszmarnym podbiegu w piekącym słońcu i meta, która w pewnym momencie wydawała się nieosiągalna.
Od tamtej pory nie bawią mnie powykrzywiane grymasami twarze osób przekraczających metę maratonu, półmaratonu czy biegu na 10 km. Czuję ucisk w żołądku, ogromną dumę i radość, że pewnego dnia postanowiłam zacząć biegać.

jest też kilka fajnych przepisów w stylu "Jedz i biegaj" Scotta Jurka

O tym właśnie jest "I jak tu nie biegać!". To pochwała biegania w najczystszej postaci, bez gadżetów (może poza biegowym wózkiem dla Tysia), zaawansowanych planów treningowych, bezwzględnej walki o życiówki. Nie znajdziecie tu porad typu "jak złamać 3 godziny w maratonie" czy terminów rodem ze słownika wyrazów obcych. Książka jest za to tak napakowana pozytywną energią, że po przeczytaniu 80 stron miałam ochotę wystrzelić z łóżka na trening. Powstrzymała mnie tylko późna pora, ale o 4.30 kolejnego dnia byłam już na trasie.

szkoda, że mój syn jest już za duży  na taki wózek

Nie mam za sobą zbyt wielu przeczytanych książek o bieganiu. Są za to wśród nich takie, które do treningu mnie skutecznie zniechęcały - za dużo było w nich cyferek określających tempo, tętno czy kilometraż. Nie mogłam przebrnąć przez nie w całości, bo przypominały instrukcję obsługi zaawansowanego sprzętu audio-video. W książce Beaty jest mnóstwo takiej pierwotnej, prawdziwej frajdy, której mi jakiś czas temu zabrakło. Nie wiadomo kiedy zaczęłam skupiać się na łamaniu życiówek zamiast na czerpaniu radości. Teraz jeszcze bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że nie liczy się wynik, czas na mecie czy rywalizacja z Endomondo. Ważna jest zabawa, zdrowie i poznawanie ludzi - biegacze to niesamowite przypadki!

PS W tym roku chciałabym przebiec maraton :)

Bieganie lekiem na całe zło?

Blogierzy i znawcy tematu często piszą, że podczas biegania można znależć rozwiązanie dla każdego problemu, zrelaksować się, wyciszyć, zapomnieć o sprawach bieżących. Z przykrością stwierdzam, że nie zawsze jest to prawdą. W ciągu ostatnich kilku tygodni tak okrutnie umęczyły mnie prywatne sprawy, że totalnie zaniedbałam trening do półmaratonu i bloga. Moja głowa była zaprzątnięta potokiem myśli na tyle, że po powrocie z pracy marzyłam wyłącznie o relaksującej kąpieli i spaniu. Po 10 godzinach snu wcale nie czułam się wypoczęta i nie mogłam uwierzyć, że całkiem niedawno wstawałam na trening o 4.40. Myślałam już nawet o zamknięciu bloga, wszystko zganiając na mój osławiony słomiany zapał.

Najgorsze chwile już chyba za mną. Tym razem lekarstwem był po prostu czas + godziny rozmów z bliskimi o trapiących mnie sprawach. Wrócił zapał do biegania, pojawiła się ogromna ekscytacja przez zbliżającym się Półmaratonem Warszawskim. Podczas długich wybiegań często wyobrażam sobie siebie wbiegającą na błonia Stadionu Narodowego - wzrusza mnie to okrutnie i już nie mogę się doczekać. Forma raczej nie pozwoli na łamanie 2 godzin, zbyt wiele odpuściłam w przygotowaniach. Ale jak to dziś powiedziała Olga - to przecież nie ostatnia moja szansa na poprawienie wyniku. Nastawiam się więc na świetną zabawę, pozytywną atmosferę, którą ot tak sobie tworzą biegacze. A że dwa dni później obchodzę BARDZO okrągłe urodziny, tym bardziej będzie to dla mnie ważny dzień. Do zobaczenia na starcie!