Bieganie lekiem na całe zło?

Blogierzy i znawcy tematu często piszą, że podczas biegania można znależć rozwiązanie dla każdego problemu, zrelaksować się, wyciszyć, zapomnieć o sprawach bieżących. Z przykrością stwierdzam, że nie zawsze jest to prawdą. W ciągu ostatnich kilku tygodni tak okrutnie umęczyły mnie prywatne sprawy, że totalnie zaniedbałam trening do półmaratonu i bloga. Moja głowa była zaprzątnięta potokiem myśli na tyle, że po powrocie z pracy marzyłam wyłącznie o relaksującej kąpieli i spaniu. Po 10 godzinach snu wcale nie czułam się wypoczęta i nie mogłam uwierzyć, że całkiem niedawno wstawałam na trening o 4.40. Myślałam już nawet o zamknięciu bloga, wszystko zganiając na mój osławiony słomiany zapał.

Najgorsze chwile już chyba za mną. Tym razem lekarstwem był po prostu czas + godziny rozmów z bliskimi o trapiących mnie sprawach. Wrócił zapał do biegania, pojawiła się ogromna ekscytacja przez zbliżającym się Półmaratonem Warszawskim. Podczas długich wybiegań często wyobrażam sobie siebie wbiegającą na błonia Stadionu Narodowego - wzrusza mnie to okrutnie i już nie mogę się doczekać. Forma raczej nie pozwoli na łamanie 2 godzin, zbyt wiele odpuściłam w przygotowaniach. Ale jak to dziś powiedziała Olga - to przecież nie ostatnia moja szansa na poprawienie wyniku. Nastawiam się więc na świetną zabawę, pozytywną atmosferę, którą ot tak sobie tworzą biegacze. A że dwa dni później obchodzę BARDZO okrągłe urodziny, tym bardziej będzie to dla mnie ważny dzień. Do zobaczenia na starcie!