Nie wiem, czy moje niedzielne bieganie na trasie liczącej prawie 16km to długie wybieganie. Na potrzeby tego posta przyjmijmy, że tak. Nawet bardzo długie, najdłuższe w życiu. Nigdy nie podejrzewałam, że mogłabym pokonać taką trasę na własnych nogach, na dodatek w niezłym tempie, 6:10/km.
Przekroczyłam chyba podczas tego treningu jakąś magiczną granicę (może to ten słynny próg mleczanowy?). W pewnym momencie moje nogi stały się waciakami, prawie nie czułam stóp, jakby zdrętwiały. Gdy się zatrzymałam niedaleko domu, ból pokurczonych łydek był koszmarny. Chyba nie wracałam jeszcze z taką miną z treningu.
Bolesne chwile minęły szybko po masażu łydek i uzupełnieniu płynów. Satysfakcja i duma trwają do dziś :-)
Przemyślenia po:
1. Da się biegać z bananem w ręku - choć przekładanie go co chwilę było irytujące, dlatego zjadłam go przed półmetkiem.
2. Można jeść, biegnąc i nie udławić się.
3. Zamiast banana trzeba było wziąć wodę lub izotonik - może uniknęłabym bolesnych skurczów. W najbliższą niedzielę wypróbuję taki mix: woda, miód, cytryna, sól.
4. Buty Kalenji z Decathlonu zdecydowanie dają radę.
5. Trzeba solidnie zaplanować trasę przed treningiem, co by nie krążyć później w kółko w celu wyrobienia zaplanowanego kilometrażu.
6. Biegowe wycieczki wciągają - już rozrysowałam 18-kilometrową trasę na niedzielę.
Fajnie się czyta o początkach biegania, bo każdy biegający przez nie przechodził. Ból stóp i łydek to standard. Pomagają preparaty witaminowe, a najbardziej sprawdza się BIEGANIE, bo im dalej, to organizm się przyzwyczaja do przeciążeń.
OdpowiedzUsuńPowodzenia!
A o moich biegowych potyczkach jest więcej tu: radosne-bieganie.blogspot.com